Duivelse waardering

Waarde landgenoten of liefhebbers van "ons dierbaar België",


Zijn jullie daar nog? Of wil iedereen nu liever de Italiaanse nationaliteit? Of elke andere nationaliteit van een land dat tot nu toe wél al een gewonnen match kan voorleggen?

De Rode Duivels verloren hun 1ste wedstrijd. Oh jee...! De hel breekt los. Meningen worden verkondigd, oordelen worden geveld.  Over top-vedetten met een offday, trainers, tactieken, mentaliteiten. De vlugge "(anti-)sociale" media  lenen zich er perfect toe en beleven alweer topdagen. Weggestoken achter schermen/schermpjes spugen velen hun gal haast letterlijk uit.




Voetbal is emotie. En dat mag, is mooi. Maar wat maakt dat het zo hard tov anderen moet gaan soms. Het is vaak niks meer dan onze eigen woede, frustratie, ontgoocheling. Over de verloren match. Over niet ingevulde verwachtingen (die misschien soms ver het spelletje voorbij gaan?). Over schaamte ook. Het ego van velen klopt zichzelf trots op de borst voor het lef de eigen mening zo duidelijk te durven naar voor brengen. De woorden die anderen veroordelen zeggen misschien vooral veel over de schrijvers?

Wat ik een beetje mis? De menselijkheid. De mildheid. De empathie. De nuance. De relativering. De ondersteuning in moeilijke tijden. Wat ik me afvraag? Als bv de mens Kevin DB in onze zetel zou zitten of achteraf met ons aan den toog zou hangen, wat zouden we dan zeggen? Als Kevin DB onze zoon, beste vriend, man, lief, vader etc was, hoe zou het dan klinken?

En toch is het iets dat we allemaal doen, ik ook hoor. Dus dit is hier geen poging om het oordelen en veroordelen uit de wereld te helpen ('t zou wel fantastisch zijn he?). En ja, ik werk wel aan mezelf om me daar veel bewuster van te worden, te verminderen. Maar ik wil eigenlijk ergens anders naartoe met deze post :-).

Want, als je je identiteit uit de waardering en erkenning van anderen haalt, lig je nu als Rode Duivel in de voddenmand. Geveld door dit steekspel. Dus ik wens elke mens in onze nationale ploeg toe dat ze hun eigenwaarde halen uit zichzelf en onder al dit verbale en schriftelijke geweld in hun eigen kracht blijven staan en in zichzelf blijven geloven.

Ik heb in het laatste jaar al ontelbare keren de spiegel gedraaid gekregen die me rauw toonde hoe ik telkens op zoek ging en vaak nog ga naar bevestiging, waardering van anderen. Waardering geven is mooi, waardering krijgen ook. Niks mis mee, dus blijven doen. Je geluk, je stemming laten afhangen van de hoera's van anderen dat is een heel andere vraag. Het wil ook zeggen dat je ongelukkig, onrustig, onzeker, angstig wordt als je geen hoera's krijgt of  als je ze niet hoort of erger als je boe-geroep op je dak krijgt. 

Ik kan jullie uit eigen ervaring vertellen dat dat een bodemloos vat is. Het is een verslaving. En verslaving aan wat dan ook is geen pretje. De dosissen moeten steeds hoger worden om de onbestemde pijn, onrust, ongelukkigheid te camoufleren. Omdat je je eigen welbevinden weggeeft aan wat anderen van je denken, van je verlangen. Daarmee geef je ook je eigen sturing weg, hoor je je eigen innerlijke stem niet meer, ben je je niet langer bewust van je intuïtie. En zo raak je steeds verder van jezelf verwijderd tot je het niet meer weet. Door zo te snakken naar de waardering van anderen, doe je jezelf duivelse waardering aan...

De tocht terug naar jezelf is altijd mogelijk, ik ben eraan bezig.... Kwetsbaarheid, geduld, vertragen, bewust zijn, leren voelen, durven, mild zijn voor jezelf en nog veel meer ... allemaal ingrediënten in je rugzak op deze avontuurlijke trektocht met zijn moeilijke momenten maar ook zijn prachtige panorama's.

Annick