Hallo,
Lang voor Mr Hodgkin op mijn pad kwam, worstelde ik eigenlijk al met wie ik ben. Hoeveel keer heb ik niet gezegd: het lijkt alsof er 2 Annicken in mij hun thuis willen vinden.
De ene omschreef ik erg negatief: traag, tot weinig in staat, stekeltjes naar boven, onzeker kruipend op weg naar een schuilplaats onder een blad...zoals een lelijke rups.
De andere kreeg alle lof: super snel, speels, fladderend van het ene naar het andere, op ontdekking, gulzig naar het leven... zoals een vlinder.
En misschien kan iedereen zich wel herkennen en is dit gewoon een beschrijving van een "goede" dag en een "minder goede" dag? Toch is het anders als de frequentie, duur én intensiteit van die transformaties hoog ligt. Ingewikkeld zeker?
Tot nu toe zag ik vooral de Vlinder-versie van mezelf graag en wilde ik de Rups-versie liefst van al een schop onder haar kont geven. Niet aanvaarden en vechten waren 45 jaar mijn deel. Ik kon het niet begrijpen. Ik heb ook de oorzaken heel lang buiten mezelf gezocht. Meermaals heb ik zaken veranderd in de hoop daardoor eindelijk af te raken van de veel voorkomende rups-versie en altijd die levendige lichte kleurrijke vlinder te mogen zijn.
Een mede hooggevoelige dame (die ik helemaal niet ken) verwoordde het onlangs zo treffend voor mij op een site rond hooggevoeligheid, dat ik ervoor koos om jullie de integrale versie hieronder mee te geven. Het had evengoed uit mijn pen (euh vingers) kunnen vloeien.
"Rups of vlinder.
Sommige dagen zijn écht te doen
Andere dan weer veel minder
Hoe zit dat nu met dat gevoel?
Ben ik een rups of ben ik een vlinder?
Hoe zit dat nu met dat gevoel?
Ben ik een rups of ben ik een vlinder?
Rups : dan ben ik snel moe,
en knibbig en kort.
dan snauw en tier ik,
en is alles te veel op mijn bord.
Het getik van een pen,
een gewip van je voet,
een kraan die blijft druppen,
’t is allemaal niet goed !!
Ik kruip in mijn cocon,
en sluit me graag af
geen mensen en geen praten,
niet van dicht noch van veraf.
Maar ben ik een vlinder, dan tel ik voor drie,
dan kan ik bergen beklimmen,
en dansen en zingen,
Ik heb dan tonnen energie,
Ik kan alles aan, en
blijf maar rond springen.
Mijn werk gaat zo snel
wie kan mij nu volgen ?
ik lijk wel te surfen op
torenhoge golven.
Maar wil ik dus even rust en stil in mijn hoofd
dan kan je mij beter die ruimte ook geven,
want als ik die niet krijg, dan raak ik verdoofd,
en lijkt het alsof ik minder ga leven.
De kunst voor jou is
nu alleen nog maar
te weten in welke fase ik ben,
en of je mij volgen kan,
als ik bezig ben aan al dat “geren”.
Het is niet zo moeilijk,
het is zo gewoon,
het is enkel aanvoelen
dat kan toch elk kind ?
Of is dat niet zo en
zijn wij uniek ?
en is het daarom
dat jij, en jij, en jij
ons vaak ingewikkeld vindt ?"
Lieve groeten,
Annick
De rivier van het leven stroomt tussen de oevers van pijn en plezier.
Alleen als het verstand weigert met het leven mee te stromen
en zich vastklampt aan de oevers wordt het een probleem.
Meestromen met het leven betekent acceptatie;
laten komen wat komt, en laten gaan wat gaat.
Nisargadatta Maharaj
Geen opmerkingen:
Een reactie posten