Mist

Heyla,

Vertellen - verhelderen - structureren - visualiseren ... zijn dingen die ik heel graag doe.

Toch blijft het me momenteel moeilijk vallen dit verhaal in taal om te zetten, ondanks mijn passie voor taal. Vandaar dat het ook zo stil is op de blog. Was het maar zo stil in mijn hoofd ook....

Daar is het vaak te vergelijken met een overvolle ochtendspits, een veel te druk bezochte plaats waar allerlei gedachten, ideetjes, stemmetjes etc.. me van alles toe fluisteren of schreeuwen of druk gesticulerend gebaren. En ik kijk ernaar en kan uit de chaos de kern niet halen, krijg maar geen zicht op het geheel, op wat echt is en wat niet,  wat van belang is en wat niet.  Het resultaat: een klein meisje met een karaktervolle grijze bles (ja ik weet het ik ben een volwassen rijpere vrouw!) dat zich enorm kwetsbaar, onzeker voelt met complete keuzestress die haast verlammend werkt.

Ik kan het ook vergelijken met het gevoel wanneer je met je auto in een dichte mist rijdt. Wat moet je dan doen en niet doen? Meer afstand nemen? Hoe dieper je er in wil duiken, koortsachtig op zoek naar de juiste route, hoe meer je je ingesloten voelt door de mistflarden en hoe meer een paniekgevoel opkomt omdat je je gevoel voor richting kwijtraakt.



De mist beschijnen met je "faren" helpt je meestal ook geen stap verder. Tussen haakjes, ik bedoel hier dus wel degelijk de speciale lampen in je auto, want google maar eens op het woord, dan vind je ook nog andere betekenissen, zeker als je zoekt op afbeeldingen :-)). Dus de mist beschijnen met licht doet je inderdaad helderder zien .... hoe mistig het is :-).

Raar toch, hoe ik aan dit blogartikel begin met lood in mijn schoenen, niet weten wat geschreven en dan plots ben ik vertrokken. Wat ik aan jullie schrijf is dus onvoorbereid en komt recht uit mijn hart. Het werkt dus ook "therapeutisch" voor mij.

Die metafoor met de mist maakt me vb plots heel duidelijk dat ik er veel te dicht met de schijnwerpers van mijn "mind" op zit. Veel te graag (en vaak met de moed der wanhoop) wil ik uit de mistzone komen en terug helderheid krijgen over waar ik met mijn leven naar toe wil.  Jullie zouden de vele papieren in mijn stilteplekje aan de muur moeten zien hangen, allemaal pogingen om te verhelderen, te visualiseren, te onthouden, te controleren, te willen weten, mijn schuldgevoel af te kopen... Resultaat: het tegenovergestelde van wat je wil nl verhoging van angst, frustratie, onzekerheid, onrust, schuldgevoel,...


Damn, wat is dit toch een confrontatie met mezelf en een uitdaging.
Misschien is de toon van deze post wat "hopeloos" en laat ons zeggen dat ik bij het begin van dit artikel ook wel wat radeloosheid voelde, toch blijf ik vertrouwen hebben dat ik deze weg van zelf-ontdekking verder mag bewandelen. Ze is zo essentieel voor mijn verdere leven.
Ik voel ook dat er geen andere weg meer is. Terug naar de comfortzone is nu ondenkbaar, die weg voelt als afgesloten. Enkel het nieuwe is een optie en dat kan nog alle kanten op.

Dus dank jullie dat ik deze post voor jullie heb mogen maken. Ze heeft alvast één mistbank opgelost: nl dat ik wat meer afstand moet nemen. Een week naar Zwitserland bij mijn broer waar ik me maximaal zal onderdompelen in de schoonheid van de natuur, de rust en stilte is daar wellicht al een goede ondersteuning voor. Volgende week vertrek ik, tenminste als het niet te mistig is.... :-)

Annick