Kwetsbaar

Hello,

Omdat ik de vraag "En, ben je er klaar voor om terug te beginnen?" de laatste tijd vanzelfsprekend regelmatig krijg, geef ik jullie via deze post een inkijkje in mijn huidige gevoels- & gedachtenwereld.

Dat vergt het blootgeven van mijn kwetsbaarheid. Ik doe het voor mezelf, want Me Myself and I zijn nu eerste prioriteit. Ik doe het ook voor jullie met de hoop dat het jullie kan tonen dat kwetsbaarheid durven laten zien een krachtig middel is om te groeien, vooruitgang te boeken in je persoonlijke ontwikkeling.

Allereerst, ik heb het lastig om in 123 kort en bondig, to-the-point, op die vraag te antwoorden.
Of bullshit, toch wel. Ready? Nee, totaal niet, dat is wat mijn hart en buik uitschreeuwen. Voila, het staat er op. Ondanks de statistieken, ondanks de verwachtingspatronen van mezelf & van anderen, ondanks het feit dat ik er misschien wel fantastisch uitzie aan de buitenkant (hoor ik veelvuldig en dank je wel voor de complimentjes)... moet ik toegeven dat ik nog niet klaar ben om de draad terug op de pikken.

Tot die conclusie komen en durven toegeven dat het echt nog niet zal gaan, heeft me de laatste (weken mentaal sterk in beslag genomen. Zowat alle energie ging die richting uit. Schuldgevoelens & dikke profiteur-gevoelens incluis. Mezelf wijsmaken en helemaal gek maken dat ik het wel MOET kunnen. Aja, want ik kan wel gaan wandelen, zelfs 10km OF want, ik kan wel genieten en plezier maken, OF ja maar je gaat wel op reis, dus.... Mezelf laten leiden door wat anderen verwachten, zouden kunnen denken. Yep, het is allemaal de revue gepasseerd (en verdomme, die mind van mij geeft niet snel op, dus ik heb er nog steeds last van). Typisch. Tot ik eindelijk (in Zwitserland) alles op een rij kon zetten en vooral kon VOELEN dat ik nog verre van "back to normal" kan implementeren. And I don't give a F*CK to anybody who thinks that this is bullshit. Inspiratie voor die laatste zin gevonden in het boek "the Life-Changing Magic of Not Giving a F*ck, van Sarah Knight!

Fysiek heb ik bv nog wel een rijtje klachten. Er zijn nog steeds de pijntjes, al zijn die verder aan het afnemen. Vooral mijn energiepeil is nog heel laag en erg kwetsbaar. Geen idee wanneer en of dit nog wel terug helemaal zoals voorheen oke komt. Mijn hersenkundige capaciteiten zijn al helemaal niet zoals voorheen.

Ik merk dat aan mijn korte-termijn geheugen dat echt nog steeds als een zeef werkt. Vermoeidend, want  er flitsen wel bv heel veel to do's door mijn hoofd, maar mijn breintje slaagt er niet in ze te klasseren en vast te houden. Gevolg: chaos in 't kopke (yep, lijstjes helpen maar zijn niet sluitend qua oplossing). Ook kiezen en beslissen (en ja dat gaat dat niet om de meest ingewikkelde dingen) verloopt erg moeizaam. Veel dingen tegelijkertijd? Oei, oei, oei zegt mijn brein en Annick Panic komt heel snel om de hoek kijken inclusief stressy gevoel op de borstkas. Voeg daar nog een snuifje geluiden aan toe en dan word ik helemaal "snakkerig" en wil maar 1 ding: wegkruipen in mijn stilteplekje. Mijn behoefte aan rust en stilte is nog steeds overweldigend groot.

Dat maakt dat ik zelfs niet weet of ik bijvoorbeeld de werkdraad zoals hij voorheen was wel nog zal kunnen oppakken (dus los van het feit of ik dat nu nog zou willen of niet). En zo niet, welke werkdraadjes voor mij dan wel haalbaar zullen zijn om op te pakken. Dat maakt het dus ook heel lastig om ook maar iets zinnigs rond werk te bedenken, laat staan te beslissen. Lastig.

Ook geestelijk is er nog veel werk aan de winkel. Zoveel dat ik zelfs heb moeten toegeven dat ik dit varkentje niet alleen kan wassen. Emotioneel surf ik dus op zware zee momenteel. Dat is boeiend en spannend aan de ene kant, maar ook erg vermoeiend en bij wijlen beangstigend aan de andere kant.

Kortom het runnen van de normale gezinsactiviteiten is voor mij op dit moment al een hele uitdaging.
Ik kan me eerlijk gezegd al gewoon niet voorstellen hoe ik in godsnaam daar bv een werkleven zou moeten bij combineren. 't Is nu al veel te veel  voor Cornelia, euh Annick.

Ik moet zeggen dat ik nooit had kunnen denken dat deze fase zo lastig en intens ging zijn. Haast lastiger dan de fase van de behandeling, eerlijk gezegd. Ook omdat er nu zo weinig houvast is en alles zo onzeker is en dit keer zit ik aan het stuur, alleen valt de GPS veelvuldig uit. Let wel, het is naast confronterend & pijnlijk ook boeiend en verrijkend. Dus ik ben ook dankbaar dat ik dit mag meemaken als ik de AnNico Positivo bril opzet. En bovendien, dit alles voelt aan als een "moetje, zodat het "straks" fundamenteel de goede richting kan uitgaan.

Begin april is het doktersbezoeken-tijd. Zowel mijn behandelende arts als de adviserend geneesheer passeren dan de revue.  We zullen zien wat zij van de situatie zullen zeggen. Met die eerste bespreek ik dan trouwens het resultaat van de PET-scan die maandag gemaakt is (vlotjes verlopen we kennen de drill ondertussen). Want laat ons eerlijk zijn, al bovenstaande is compleet irrelevant als Mr Hodgkin toch terug op de proppen zou komen. Ik vertrouw er momenteel wel op dat dat niet zo zal zijn.


kwetsbare, Annick