Vrijwillig

Hello dames en heren,


Nico gaat straks een short-ski doen met vrienden. Ik ga daar nog even voor passen want - ondanks de vooruitgang in mijn fysieke capaciteiten - is dat nog wat teveel voor Corneel of beter Cornelia.

Fysiek gaat het dus inderdaad al een pak beter.

Ik heb nog steeds gewricht- & spierpijnen maar ze zijn toch minder fel en minder aanhoudend lijkt het. Al zijn er nog plotse felle en aanhoudende periodes maar ze duren minder lang. Ze doen me ook al wat minder denken aan de pijn die ik had net voor ik kennis maakte met Mr Hodgkin. Mijn enige symptoom was immers pijn aan mijn schouderblad, naar mijn oksel, bovenaan mijn borstkas en aan mijn ruggengraat. Het zijn nu heel gelijkaardige pijntjes op gelijkaardige plaatsjes.

Nu ze toch wat aan het afnemen zijn, zowel in intensiteit als frequentie, wordt het stemmetje in mijn hoofd dat  me wil wijsmaken dat Mr Hodgkin misschien terug uit de diepe spleten van mijn systeem terugkeert, vanzelf wat het zwijgen opgelegd. Wat ook helpt is dat ik meer en meer hoor, van chemo-ervaringsdeskundigen die allerlei soorten Kankerspoken te lijf zijn gegaan, dat deze pijnen na Chemo-Gruwels heel normale kost zijn. Geruststellend! In maart (21/3) een nieuwe PET. Ik heb besloten om die tijd niet te vullen met me constant zorgen te maken. Op z'n Dehaenes: "we goan de problemen oplossen als ze der zien". Soit, je merkt wel dat de "angst voor" toch iets nieuws is in je leven dat je moet leren "managen".

Mijn revalidatieprogramma in het ziekenhuis loopt op zijn einde. Ik ben blij dat ik daaraan deelgenomen heb. Het heeft me op een rustige manier terug een basic conditie en spierkracht gegeven. Volgende week een nieuwe fietsproef =  alles geven met een soort "alien-masker" op je mond. Benieuwd hoeveel vooruitgang we geboekt hebben. Maar dat we er geboekt zullen hebben is een zekerheid, dat voel ik. Al gaat ook dat de ene dag merkelijk beter dan de andere, zonder dat daar een direct verklaarbare factor voor is. Vanaf een bepaald hartslagritme krijg ik ook steevast last van wat voelt als kleine prikkende naaldjes en een soort irritante jeuk. Verklaring? Blijkbaar zijn ook mijn zenuweindjes door de Chemo-Gruwels wat toegetakeld. Ze overreageren hierdoor nu als ze wat extra gestimuleerd worden.

Ik zou zeggen, leve de komende immuuntherapie, waardoor Kankerspoken "binnenkort" een rechtstreekse "attack & destroy" taktiek te beurt zal vallen en de rest van je lichaam niet langer hoeft - al dan niet permanent - beschadigd te worden.




Ook en vooral mijn "hersen-kundige" vermogens zijn nog flink aangetast.
Heel goed merkbaar trouwens nu ik sinds 2 weken wat vrijwilligerswerk doe voor de Stiltehoeve (waar ik trouwens erg blij ben dat ik voor zo'n mooi project iets mag betekenen, zinvol). Ik doe daar simpele administratieve taken in een zeer rustige prikkelarme omgeving (dus geen landschapskantoor met geluiden van radio, telefonerende, babbelende mensen en veel beweging).
De "oude Annick" zou die taakjes normaal in 123 afhandelen.
Maar nu, santé, ik wil doen zoals vroeger, de ingesleten patronen terug gebruiken, maar dat lukt niet.
Mijn focus, mijn concentratie, korte termijn geheugen, mijn multitasking is in vergelijking met vroeger nog ferm onder nul.
Daar word ik wel wat onzeker van. De Annick die het altijd wil goed doen (= foutloos en snel), die (veel te veel) op zoek is naar en afhankelijk is van waardering, die Annick wordt fel met zichzelf geconfronteerd. Slik...

Ik raak ook heel erg snel gestresseerd. Dat vertaalt zich onmiddellijk in een spanning op mijn borst.
Ja, mijn "mind" wil - nog steeds - de illusie hebben de zaken onder controle te hebben. Spiegeltje kijken Annick!
Wat zou ik graag Mr Mind met een simpele druk op de knop even kunnen uitzetten! Zo simpel is het niet, maar onhaalbaar is het zeker ook niet. Dus, ik oefen me verder via yoga, meditatie, lezen van spirituele boeken, wandelen (binnenkort een weekje bij mijn broer in het mooie Zwitserland), etc. Ook door mijn gedachten te relativeren als "maar gedachten en dus daarom niet mijn volledige "zijn". Zo laat ik ze dus af en toe al wel eens bewust een toontje lager zingen , die gedachten en dan worden ze vanzelf minder "groot". En deugd dat dat dan doet!

Ik ben dus op ontdekkingstocht naar wat er nog meer is dan mijn "koppie", nl mijn hart, mijn intuïtie.. Dat helpt zonder te zeggen dat het simpel is. Eenzaam ook per momenten. Toch overtuigd dat ik die weg nodig heb. Geduld, loslaten en aanvaarden.

Annick